Tekstschrijver | Rotterdam
Blog

Medicijnmannen

Metro RET Foto R. Utrecht

‘Hey! Hey! Mevrouw!’

Een man slaat op mijn bovenarm.

‘Het zijn goeie tijden hè!’ zegt hij.

We zitten in de metro, hij aan de ene kant van het gangpad, ik aan de andere. Het meisje op de stoel naast hem verstopt zich hevig achter haar telefoon.

Ik kan nog opstaan en ergens anders gaan zitten denk ik. Neeee, denkt mijn dappere ik. Ga gewoon het praatje aan.

‘Ja’, zeg ik. ‘Dat zou je kunnen zeggen.’

‘Mevrouw! Mevrouw!’ Weer slaat hij op mijn arm. ‘Het zijn slechte tijden hè?’

‘Hmmm, ja. Het zijn misschien ook wel slechte tijden. Het is maar hoe je het bekijkt’, zeg ik.

Meteen heb ik spijt van dat antwoord en hoop dat hij niet doorvraagt wat ik daarmee bedoel. Gelukkig gaat hij over op een ander onderwerp.

‘Weet u! Weet u dat sommige mensen niet naar de dokter gaan!’, roept hij nu.

‘Ja, dat heb ik ook gehoord. Als mensen niet genoeg geld hebben, gaan ze soms niet naar de dokter. Dat is niet goed. Als mensen ziek zijn, moeten ze naar de dokter.’

Oei. Ik hoop niet dat hij iemand is die medische zorg vermijdt omdat hij dat niet kan betalen en me dat nu gaat uitleggen.

‘Weet u dat ze in andere landen medicijnmannen hebben? In Iran en Afghanistan en China hebben ze medicijnmannen. Maar dat zijn mensenhandelaren. Die handelen in mensen die ziek zijn! Dat is toch goed!’

Jeumig. Wat moet ik hier nou weer op antwoorden, denk ik.

‘Hmm. Dat weet ik niet zo goed. Ik weet daar niet zoveel van’, zeg ik maar.

‘Nee. Dat zie ik. Dat weet ik wel’, knikt hij bevestigend.

‘Weet u waarom? Want u bent blond.’